26 juli Rabanal del Camino - Riego de Ambros 20.5 km.
26 juli 2015 - Riego de Ambrós, Spanje
Weer een mijlpaal gehaald...
Gisterenavond was er vanwege de feestdag van Jacobus een tapasavond georganiseerd door de Benedictijner monniken en enkele bewoners van het dorp. Niet in traditionele klederdracht, maar wel een leuk gebaar.
Vanmorgen gingen we om 07.00 uur op pad. Het wordt later licht, daarom kunnen we niet meer zo vroeg vertrekken.
Het was een prachtige wandeling. We klommen echt de bergen in. Wat een verschil met al die kale vlaktes van de afgelopen tijd. We gingen over kleine kronkelige paadjes, omgeven door bremstruiken en bloeiende heide. De uitzichten waren prachtig... Hoge bergen in alle schakeringen groen en bruin. We kwamen door Foncebadon, een dorpje dat voor kort helemaal verlaten was, maar waar zich nu weer wat mensen gaan vestigen. Daarna kwamen we bij het Cruz de Ferro, een van de hoogtepunten van de camino. Uit een grote hoop stenen steekt een lange paal, met daarop een ijzeren kruis. Sinds eeuwen leggen pelgrims een steen bij het kruis neer die zij van huis hebben meegedragen. De steen staat symbool voor het achterlaten van verdriet of pijn.... voor veel mensen een emotionele beleving. Wij zagen jammer genoeg hele andere dingen. Er werden souvenierkramen rond het kruis opgebouwd, bestemd voor alle touristen die zich komen vergapen aan dit gebeuren. Een stel Amerikanen renden met veel kabaal de berg stenen op en af en iedere keer moest er weer geposeerd worden voor een foto. Kinderen van de handelaren van de kraampjes stonden steentjes naar beneden te gooien. Kortom.....Wij vonden het een beschamende vertoning en respectloos naar de mensen toe die heel emotioneel naar dit moment toegeleefd hadden om hun steen daar neer te leggen.
Wij hadden geen steen van huis meenemen en waren daar ook niet rouwig om, na het zien van dit alles.
De route ging verder naar Manjarin, een oud dorpje, en daarna gingen we afdalen over paadjes met veel keien. Heel verrassend staat er dan opeens een kraampje met vers fruit en drinken langs het pad. Er staat een bordje bij: 'donativo
'. Ieder mag geven wat hij wil. Het was vermoeiend lopen en toen het een uur lang ook nog heel stijl naar beneden ging, had ik het even helemaal gehad. Joop gaat zowat dansend dit soort paden af, maar voor mij is het een straf. Ik was ook heel blij toen we in El Acebo waren, ook zo'n mooi oud dorpje, waar we even lekker gingen bijkomen op een terras.
Daarna was het nog 3 kwartier lopen naar het pension, waar we nu zijn. We hebben een balkon met uitzicht op de bergen en we zitten daar heerlijk uit te rusten van deze vermoeiende dag. Wel met onze fleece-vesten aan (voor het eerst) want het waait hard en het is vrij fris.
Gisterenavond was er vanwege de feestdag van Jacobus een tapasavond georganiseerd door de Benedictijner monniken en enkele bewoners van het dorp. Niet in traditionele klederdracht, maar wel een leuk gebaar.
Vanmorgen gingen we om 07.00 uur op pad. Het wordt later licht, daarom kunnen we niet meer zo vroeg vertrekken.
Het was een prachtige wandeling. We klommen echt de bergen in. Wat een verschil met al die kale vlaktes van de afgelopen tijd. We gingen over kleine kronkelige paadjes, omgeven door bremstruiken en bloeiende heide. De uitzichten waren prachtig... Hoge bergen in alle schakeringen groen en bruin. We kwamen door Foncebadon, een dorpje dat voor kort helemaal verlaten was, maar waar zich nu weer wat mensen gaan vestigen. Daarna kwamen we bij het Cruz de Ferro, een van de hoogtepunten van de camino. Uit een grote hoop stenen steekt een lange paal, met daarop een ijzeren kruis. Sinds eeuwen leggen pelgrims een steen bij het kruis neer die zij van huis hebben meegedragen. De steen staat symbool voor het achterlaten van verdriet of pijn.... voor veel mensen een emotionele beleving. Wij zagen jammer genoeg hele andere dingen. Er werden souvenierkramen rond het kruis opgebouwd, bestemd voor alle touristen die zich komen vergapen aan dit gebeuren. Een stel Amerikanen renden met veel kabaal de berg stenen op en af en iedere keer moest er weer geposeerd worden voor een foto. Kinderen van de handelaren van de kraampjes stonden steentjes naar beneden te gooien. Kortom.....Wij vonden het een beschamende vertoning en respectloos naar de mensen toe die heel emotioneel naar dit moment toegeleefd hadden om hun steen daar neer te leggen.
Wij hadden geen steen van huis meenemen en waren daar ook niet rouwig om, na het zien van dit alles.
De route ging verder naar Manjarin, een oud dorpje, en daarna gingen we afdalen over paadjes met veel keien. Heel verrassend staat er dan opeens een kraampje met vers fruit en drinken langs het pad. Er staat een bordje bij: 'donativo
'. Ieder mag geven wat hij wil. Het was vermoeiend lopen en toen het een uur lang ook nog heel stijl naar beneden ging, had ik het even helemaal gehad. Joop gaat zowat dansend dit soort paden af, maar voor mij is het een straf. Ik was ook heel blij toen we in El Acebo waren, ook zo'n mooi oud dorpje, waar we even lekker gingen bijkomen op een terras.
Daarna was het nog 3 kwartier lopen naar het pension, waar we nu zijn. We hebben een balkon met uitzicht op de bergen en we zitten daar heerlijk uit te rusten van deze vermoeiende dag. Wel met onze fleece-vesten aan (voor het eerst) want het waait hard en het is vrij fris.
Liefs,
Jan en Henny