22 juli 2015 Leon - Villar de Mazerife 21.5 km.
22 juli 2015 - Villar De Mazarife, Spanje
Habitacion nr. 5...de horrorkamer....
Het was weer even een klus om de stad uit te komen en pas na anderhalf uur hadden we de stad echt achter ons gelaten. We liepen een alternatieve route (de gewone route liep langs de grote weg) en we genoten van de stilte.
Voordat we er erg in hadden, waren we al bij albergue Tio Pepe, waar we een tweepersoonskamer hadden geboekt. Het was een kleine kamer, maar toen we de andere hele krappe 4 persoonskamertjes met stapelbedden hadden gezien, hadden we niets meer te klagen. Vanuit de kamer naast ons hoorden we een bekende stem. Het bleek dat Foke, een Nederlandse vrouw die we al meerdere keren hadden ontmoet, daar een kamer had samen met een Canadese. Er was een hoop gedoe gaande want ze hadden twee beestjes in bed gevonden. Een ervan hadden ze gevangen in een plastic zakje. Het woord 'bedbugs' viel en iedereen bemoeide zich ermee. De een zei dat je bedbugs niet met het blote oog kan zien, de ander zei dat ze doorzichtig waren...en de internet verbinding raakte overbezet omdat iedereen er het fijne over wilde weten. Het lukte Joop om wat plaatjes te laden en we zagen dat volwassen exemplaren wel te zien zijn. Een van de vrouwen had ondertussen al een taxi naar een hotel in het volgende dorp genomen en Foke verhuisde naar een andere kamer.
Het meest wonderlijke was dat de eigenaresse er nauwelijks op reageerde en we zagen net al weer een nieuwe rugzak in deze horrorkamer staan.
Later in de middag hebben we het kleine kerkje tegenover de herberg bekeken en we kregen een persoonlijke rondleiding van een geschiedenisstudent. Uit ons gesprek met hem begrepen we dat hij deze studie is gaan doen om de wereld beter te kunnen begrijpen. Maar hij blijft het moeilijk vinden om zijn eigen plek hierin te vinden. Hij doet een hoop vrijwilligerswerk en houdt van de stilte In het klooster en het leven dat monniken leiden, maar niet van de opgelegde regels die daar gelden. Hij houdt van meisjes, maar de meisjes houden niet van hem door zijn manier van leven. We hebben hem veel geluk in zijn verdere leven gewenst.
Vanavond hebben we samen gegeten met een Nederlands echtpaar uit het zuiden van het land. Zij zijn ook vanuit Nederland gestart en we hebben onze ervaringen in Frankrijk vergeleken met hoe het hier in Spanje gaat. Niemand van ons had het Franse deel willen missen en dan vooral om de rust en de persoonlijke contacten met de gezinnen waar we vaak thuis verbleven.
Het is nu 21.00 uur en nog steeds warm. Gelukkig hoeven we niet vroeg naar bed want morgen staan er maar 14 km. op het programma.
Het was weer even een klus om de stad uit te komen en pas na anderhalf uur hadden we de stad echt achter ons gelaten. We liepen een alternatieve route (de gewone route liep langs de grote weg) en we genoten van de stilte.
Voordat we er erg in hadden, waren we al bij albergue Tio Pepe, waar we een tweepersoonskamer hadden geboekt. Het was een kleine kamer, maar toen we de andere hele krappe 4 persoonskamertjes met stapelbedden hadden gezien, hadden we niets meer te klagen. Vanuit de kamer naast ons hoorden we een bekende stem. Het bleek dat Foke, een Nederlandse vrouw die we al meerdere keren hadden ontmoet, daar een kamer had samen met een Canadese. Er was een hoop gedoe gaande want ze hadden twee beestjes in bed gevonden. Een ervan hadden ze gevangen in een plastic zakje. Het woord 'bedbugs' viel en iedereen bemoeide zich ermee. De een zei dat je bedbugs niet met het blote oog kan zien, de ander zei dat ze doorzichtig waren...en de internet verbinding raakte overbezet omdat iedereen er het fijne over wilde weten. Het lukte Joop om wat plaatjes te laden en we zagen dat volwassen exemplaren wel te zien zijn. Een van de vrouwen had ondertussen al een taxi naar een hotel in het volgende dorp genomen en Foke verhuisde naar een andere kamer.
Het meest wonderlijke was dat de eigenaresse er nauwelijks op reageerde en we zagen net al weer een nieuwe rugzak in deze horrorkamer staan.
Later in de middag hebben we het kleine kerkje tegenover de herberg bekeken en we kregen een persoonlijke rondleiding van een geschiedenisstudent. Uit ons gesprek met hem begrepen we dat hij deze studie is gaan doen om de wereld beter te kunnen begrijpen. Maar hij blijft het moeilijk vinden om zijn eigen plek hierin te vinden. Hij doet een hoop vrijwilligerswerk en houdt van de stilte In het klooster en het leven dat monniken leiden, maar niet van de opgelegde regels die daar gelden. Hij houdt van meisjes, maar de meisjes houden niet van hem door zijn manier van leven. We hebben hem veel geluk in zijn verdere leven gewenst.
Vanavond hebben we samen gegeten met een Nederlands echtpaar uit het zuiden van het land. Zij zijn ook vanuit Nederland gestart en we hebben onze ervaringen in Frankrijk vergeleken met hoe het hier in Spanje gaat. Niemand van ons had het Franse deel willen missen en dan vooral om de rust en de persoonlijke contacten met de gezinnen waar we vaak thuis verbleven.
Het is nu 21.00 uur en nog steeds warm. Gelukkig hoeven we niet vroeg naar bed want morgen staan er maar 14 km. op het programma.
En ook heel spannend met die bedbugs. Brrrrrrrr.
Hoe ver zijn jullie nu van het einddoel?
Sterkte en plezier.
Maar succes vandaag en ik ga lekker jullie weer volgen. Succes!!!!
Liefs Nancy