Maandag 10 november. Bourriot Bergonce - Roquefort 14 km.
13 november 2014 - Benquet, Frankrijk
Bijna nachtvorst....
We gingen pas om 20.00 uur eten, maar het wachten was het ruimschoots waard. (Wat het eten betreft) We zaten met z'n achten aan tafel; de gastheer en vrouw en vier Franse gasten, die daar ieder jaar een paar dagen kwamen logeren. Van de laatsten hadden vooral de mannen het hoogste woord. Over alle gevaren die hun wereld (Frankrijk dus) bedreigden, variërend van Arabieren, Afrikanen, Russen en rijke emirs uit Quatar. Ze waren alleen de Chinezen vergeten, denk ik. Uiterst vermoeiend en eigenlijk is er dan geen echte dialoog mogelijk, want het is hoofdzakelijk eenrichtingsverkeer. De gastvrouw en haar man waren een heel ander soort mensen; respect voor natuur en mens voerden bij hun de boventoon. We vermoedden dat zij ons expres de mooiste kamer hadden gegeven voor een prijs die ver beneden het bedrag lag dat de anderen moesten betalen. Toen deze laatsten vroegen aan de gastvrouw waar wij sliepen, waren ze ook hoogstverbaasd dat ze ons zo'n mooie kamer hadden toebedeeld. Het eten was geweldig! Zo heerlijk klaargemaakt met veel verse producten.
Toen we vanmorgen naar buiten keken, straalde de zon al volop. Het was wel een hele koude nacht geweest; 1 graad boven nul. We gingen weer verder over de oude spoorlijn. Als je stilstond, hoorde je alleen het druppen van de dauw en af en toe het gekras van een kraai. Later werd het weer bedrijvig in het bos. De jagers waren weer actief en een oud mannetje met twee honden achterin zijn auto reed ons verschillende keren voorbij. Hij was hoogstverbaasd dat we uit Nederland kwamen. Het bleek dat hij een hond kwijt was en deze aan het zoeken was.
Aan het begin van de middag kwamen we in Roquefort aan. We konden de sleutel van de refuge ophalen in de plaatselijke bar. We hebben een hele grote ruimte tot onze beschikking, compleet met wasmachine en droger. Joop heeft weer lekker gekookt. Er is geen verwarming, maar we hebben de oven van het fornuis aangestoken en zitten daar lekker met ons wijntje omheen. Net een open haard... Als het nog kouder wordt, vullen we onze waterflessen met heet water en hebben we een kruik. Wie doet ons wat......
ps. Twan, we hebben het berichtje van jou en Bert in het gastenboek gezien.
---------------------------------------------------------------------
Dinsdag 11 november Roquefort - Bougue 20.5 km
Een hartelijke ontvangst door de burgemeester...
We dachten de laatste pelgrims van dit jaar te zijn, maar dat was niet zo. Om 20.00 uur werd er op de deur geklopt en stond er een jongen op de stoep. Hij heette Eliaz, had dreadlocks, was van origine Pools, maar woont sinds zijn elfde jaar in Engeland. Hij at een liter blik linzen op en het brood en de jam dat wij nog over hadden. Douchen hoefde hij niet, want dat had hij eergisteren nog gedaan en we hebben hem niet z'n tanden horen poetsen. Vanmorgen hebben we ook brood voor hem achter gelaten en daar was hij erg blij mee.
We liepen vandaag weer veel door het bos en soms door kleine dorpjes. Voor het eerst in de afgelopen dagen hebben we de poncho aangedaan. Het motregende een paar uur. In Sorges wachtte ons een grote verrassing. Bij de kerk was een woonkamer ingericht, speciaal voor pelgrims om uit te rusten, iets te eten of te drinken en je kon zelfs de open haard aanmaken als je dat wilde. Er stond voor de gezelligheid een vaasje met roosjes op tafel. Dat is nog eens wat anders dan een bushokje, greppel, gras, bankje of pallet om uit te rusten.
Toen we er net zaten, kwam er een optocht aan. Het bleek vandaag dodenherdenking van de eerste wereldoorlog te zijn. Er werd bij het monument van de gevallenen een toespraak gehouden, gevolgd door het Franse volkslied. Twee vrouwtjes kwamen ons gedag zeggen en vroegen van alles aan ons. Toen we weer naar buiten liepen hoorden we de mensen tegen elkaar zeggen ' Pays Bas, Pays Bas..' terwijl ze naar ons wezen.
Nu zijn we in Bougue, in een hagelnieuwe gite met verwarming en de burgemeester kwam persoonlijk de deur voor ons opendoen. Het winkeltje werd, speciaal voor ons, nog even open gedaan zodat we nog wat te eten konden kopen. Echt helemaal prima! Toen we zaten te eten stond daar opeens Eliaz voor de deur. Hij had geen eten bij zich. We hadden nog wat spaghetti over en omdat hij geen vlees at deed hij er maar jam overheen als saus. We hebben hem vanavond wat beter leren kennen en hij gaat er eigenlijk van uit dat hij, omdat hij een pelgrim is, door iedereen van eten en onderdak wordt voorzien. Dat wordt nog een hard gelag voor hem.
-------------------------------------------------------------------
Woensdag 12 november Bougue - Benquet 15 km.
Een eeuw in de tijd terug....
Vanmorgen kwam de burgemeester weer hoogstpersoonlijk langs om ons gedag te zeggen. We hebben hem gezegd dat Eliaz straks z'n 5 euro zou komen betalen. We hadden het idee dat hij daar onderuit wilde komen, maar dat was dus bij deze mislukt. Een pelgrim moet zich niet als een zwerver gedragen, vinden we.
Het regende behoorlijk, maar gelukkig stopte het na een uurtje en we liepen zowaar in de zon de gite uit. Later hebben we zelfs onze jacks uitgetrokken. Het was geen mooie route vandaag. 'Niet echt inspirerend' , zeiden we tegen elkaar. Maar ons onderdak daarentegen wel. We hebben een kamer in een landhuis en ons bed staat tussen vergulde spiegels, schemerlampjes met ivoren voet, een beeld van een badende vrouw, exotische schilderijen van naakte badende vrouwen en antieke kasten. Je zou haast de hele nacht wakker blijven.....
We gingen pas om 20.00 uur eten, maar het wachten was het ruimschoots waard. (Wat het eten betreft) We zaten met z'n achten aan tafel; de gastheer en vrouw en vier Franse gasten, die daar ieder jaar een paar dagen kwamen logeren. Van de laatsten hadden vooral de mannen het hoogste woord. Over alle gevaren die hun wereld (Frankrijk dus) bedreigden, variërend van Arabieren, Afrikanen, Russen en rijke emirs uit Quatar. Ze waren alleen de Chinezen vergeten, denk ik. Uiterst vermoeiend en eigenlijk is er dan geen echte dialoog mogelijk, want het is hoofdzakelijk eenrichtingsverkeer. De gastvrouw en haar man waren een heel ander soort mensen; respect voor natuur en mens voerden bij hun de boventoon. We vermoedden dat zij ons expres de mooiste kamer hadden gegeven voor een prijs die ver beneden het bedrag lag dat de anderen moesten betalen. Toen deze laatsten vroegen aan de gastvrouw waar wij sliepen, waren ze ook hoogstverbaasd dat ze ons zo'n mooie kamer hadden toebedeeld. Het eten was geweldig! Zo heerlijk klaargemaakt met veel verse producten.
Toen we vanmorgen naar buiten keken, straalde de zon al volop. Het was wel een hele koude nacht geweest; 1 graad boven nul. We gingen weer verder over de oude spoorlijn. Als je stilstond, hoorde je alleen het druppen van de dauw en af en toe het gekras van een kraai. Later werd het weer bedrijvig in het bos. De jagers waren weer actief en een oud mannetje met twee honden achterin zijn auto reed ons verschillende keren voorbij. Hij was hoogstverbaasd dat we uit Nederland kwamen. Het bleek dat hij een hond kwijt was en deze aan het zoeken was.
Aan het begin van de middag kwamen we in Roquefort aan. We konden de sleutel van de refuge ophalen in de plaatselijke bar. We hebben een hele grote ruimte tot onze beschikking, compleet met wasmachine en droger. Joop heeft weer lekker gekookt. Er is geen verwarming, maar we hebben de oven van het fornuis aangestoken en zitten daar lekker met ons wijntje omheen. Net een open haard... Als het nog kouder wordt, vullen we onze waterflessen met heet water en hebben we een kruik. Wie doet ons wat......
ps. Twan, we hebben het berichtje van jou en Bert in het gastenboek gezien.
---------------------------------------------------------------------
Dinsdag 11 november Roquefort - Bougue 20.5 km
Een hartelijke ontvangst door de burgemeester...
We dachten de laatste pelgrims van dit jaar te zijn, maar dat was niet zo. Om 20.00 uur werd er op de deur geklopt en stond er een jongen op de stoep. Hij heette Eliaz, had dreadlocks, was van origine Pools, maar woont sinds zijn elfde jaar in Engeland. Hij at een liter blik linzen op en het brood en de jam dat wij nog over hadden. Douchen hoefde hij niet, want dat had hij eergisteren nog gedaan en we hebben hem niet z'n tanden horen poetsen. Vanmorgen hebben we ook brood voor hem achter gelaten en daar was hij erg blij mee.
We liepen vandaag weer veel door het bos en soms door kleine dorpjes. Voor het eerst in de afgelopen dagen hebben we de poncho aangedaan. Het motregende een paar uur. In Sorges wachtte ons een grote verrassing. Bij de kerk was een woonkamer ingericht, speciaal voor pelgrims om uit te rusten, iets te eten of te drinken en je kon zelfs de open haard aanmaken als je dat wilde. Er stond voor de gezelligheid een vaasje met roosjes op tafel. Dat is nog eens wat anders dan een bushokje, greppel, gras, bankje of pallet om uit te rusten.
Toen we er net zaten, kwam er een optocht aan. Het bleek vandaag dodenherdenking van de eerste wereldoorlog te zijn. Er werd bij het monument van de gevallenen een toespraak gehouden, gevolgd door het Franse volkslied. Twee vrouwtjes kwamen ons gedag zeggen en vroegen van alles aan ons. Toen we weer naar buiten liepen hoorden we de mensen tegen elkaar zeggen ' Pays Bas, Pays Bas..' terwijl ze naar ons wezen.
Nu zijn we in Bougue, in een hagelnieuwe gite met verwarming en de burgemeester kwam persoonlijk de deur voor ons opendoen. Het winkeltje werd, speciaal voor ons, nog even open gedaan zodat we nog wat te eten konden kopen. Echt helemaal prima! Toen we zaten te eten stond daar opeens Eliaz voor de deur. Hij had geen eten bij zich. We hadden nog wat spaghetti over en omdat hij geen vlees at deed hij er maar jam overheen als saus. We hebben hem vanavond wat beter leren kennen en hij gaat er eigenlijk van uit dat hij, omdat hij een pelgrim is, door iedereen van eten en onderdak wordt voorzien. Dat wordt nog een hard gelag voor hem.
-------------------------------------------------------------------
Woensdag 12 november Bougue - Benquet 15 km.
Een eeuw in de tijd terug....
Vanmorgen kwam de burgemeester weer hoogstpersoonlijk langs om ons gedag te zeggen. We hebben hem gezegd dat Eliaz straks z'n 5 euro zou komen betalen. We hadden het idee dat hij daar onderuit wilde komen, maar dat was dus bij deze mislukt. Een pelgrim moet zich niet als een zwerver gedragen, vinden we.
Het regende behoorlijk, maar gelukkig stopte het na een uurtje en we liepen zowaar in de zon de gite uit. Later hebben we zelfs onze jacks uitgetrokken. Het was geen mooie route vandaag. 'Niet echt inspirerend' , zeiden we tegen elkaar. Maar ons onderdak daarentegen wel. We hebben een kamer in een landhuis en ons bed staat tussen vergulde spiegels, schemerlampjes met ivoren voet, een beeld van een badende vrouw, exotische schilderijen van naakte badende vrouwen en antieke kasten. Je zou haast de hele nacht wakker blijven.....
We zien weer naar jullie uit. Alles gaat hier zijn gangetje in de straat.
Nog veel plezier de laatste dagen, veel liefs van ons.