2 augustus 2015 Sarria - Portomarin 25 km.
2 augustus 2015 - Portomarin, Spanje
De laatste 100 km. lopen in een kudde...
Na de slechtste nacht ooit, met constant blaffende honden en een vreselijk luidruchtig gezelschap op het terras om de hoek, vonden we vanmorgen onze weg naar buiten om 6 uur. We moesten door allerlei gangen en deuren naar de uitgang en hebben zelf de rolluiken maar omhoog gedaan, want anders konden we er niet uit. De tafels van het terras stonden nog vol glazen en rommel van afgelopen nacht. Wat een vreemde bedrijfsvoering...
In het donker en helemaal alleen liepen we Sarria in en daar begon het....in iedere straat voegden zich meer pelgrims bij ons. In een grote stoet liepen we de stad uit. De vierdaagse is er niets bij. Het overgrote deel lopers had superschone sportschoenen aan en nieuwe dagrugzakjes. Overduidelijk allemaal mensen die alleen de laatste 100 km. lopen. Op diverse plaatsen stonden touringcarbusjes te wachten voor het geval de route te lang bevonden werd. En al die nieuwelingen begonnen in een moordend tempo. 'Kijken hoe lang ze dit volhouden' zeiden we tegen elkaar. Er liepen veel gezinnen en groepen jongeren. We zagen ook een jongen die we gisteren ook al tegenkwamen en die alleen maar een plastic Burger King tasje bij zich heeft.
De omgeving was weer prachtig maar echt genieten in zo'n optocht doe je niet.
We liepen over holle weggetjes, zoals in Limburg, omzoomd met knoestige oude eikenbomen. Twee boertjes met een stel koeien kwamen ons tegemoet op zo'n weggetje, met aan beide zijden stenen muurtjes. Dat was wel even spannend, want we konden geen kant op en de koeien moesten echt in het gareel gehouden worden. Halverwege de ochtend passeerden we de 100 km. paal. Vanaf nu moet je 2 stempels per dag laten zetten in je pelgrimspaspoort. Anders krijg je aan het eind van de rit geen diploma.
Aan het eind van de etappe waren de meeste snellopers veranderd in sjokkers, zagen we met enig leedvermaak. En dan moet de spierpijn nog komen...
We zijn nu in Portomarin, een plaats gelegen aan een stuwmeer. Het oorspronkelijke dorp is met het ontstaan van dit meer onder water verdwenen, behalve twee kerken, die steen voor steen zijn afgebroken en weer opnieuw zijn neergezet in het huidige dorp. We hebben weer een mooie kamer, met balkon en uitzicht op een park. Dus daar kan het niet aan liggen....Nu alleen nog rustige mede- hotelgasten en we kunnen ons slaaptekort weer inhalen.
Na de slechtste nacht ooit, met constant blaffende honden en een vreselijk luidruchtig gezelschap op het terras om de hoek, vonden we vanmorgen onze weg naar buiten om 6 uur. We moesten door allerlei gangen en deuren naar de uitgang en hebben zelf de rolluiken maar omhoog gedaan, want anders konden we er niet uit. De tafels van het terras stonden nog vol glazen en rommel van afgelopen nacht. Wat een vreemde bedrijfsvoering...
In het donker en helemaal alleen liepen we Sarria in en daar begon het....in iedere straat voegden zich meer pelgrims bij ons. In een grote stoet liepen we de stad uit. De vierdaagse is er niets bij. Het overgrote deel lopers had superschone sportschoenen aan en nieuwe dagrugzakjes. Overduidelijk allemaal mensen die alleen de laatste 100 km. lopen. Op diverse plaatsen stonden touringcarbusjes te wachten voor het geval de route te lang bevonden werd. En al die nieuwelingen begonnen in een moordend tempo. 'Kijken hoe lang ze dit volhouden' zeiden we tegen elkaar. Er liepen veel gezinnen en groepen jongeren. We zagen ook een jongen die we gisteren ook al tegenkwamen en die alleen maar een plastic Burger King tasje bij zich heeft.
De omgeving was weer prachtig maar echt genieten in zo'n optocht doe je niet.
We liepen over holle weggetjes, zoals in Limburg, omzoomd met knoestige oude eikenbomen. Twee boertjes met een stel koeien kwamen ons tegemoet op zo'n weggetje, met aan beide zijden stenen muurtjes. Dat was wel even spannend, want we konden geen kant op en de koeien moesten echt in het gareel gehouden worden. Halverwege de ochtend passeerden we de 100 km. paal. Vanaf nu moet je 2 stempels per dag laten zetten in je pelgrimspaspoort. Anders krijg je aan het eind van de rit geen diploma.
Aan het eind van de etappe waren de meeste snellopers veranderd in sjokkers, zagen we met enig leedvermaak. En dan moet de spierpijn nog komen...
We zijn nu in Portomarin, een plaats gelegen aan een stuwmeer. Het oorspronkelijke dorp is met het ontstaan van dit meer onder water verdwenen, behalve twee kerken, die steen voor steen zijn afgebroken en weer opnieuw zijn neergezet in het huidige dorp. We hebben weer een mooie kamer, met balkon en uitzicht op een park. Dus daar kan het niet aan liggen....Nu alleen nog rustige mede- hotelgasten en we kunnen ons slaaptekort weer inhalen.
2 Reacties
-
Jaap, Lin en sofie:2 augustus 2015Wooow... De laatste 100 km! Dan zit het er op... Wat een prestatie!!
-
Susan, Dennis en lize:3 augustus 2015Jeetje, gaat hard he nu...de laatste 100! Nou vanavond hopelijk lekker slapen en morgen weer uitgerust beginnen!!
